GEEN BURLENDE MAAR KNURRENDE HERTEN IN DE WATERLEIDINGDUINEN
Wandeltocht op 11 oktober 2022
aantal deelnemers: 26

 
De herten die we zien in de Amsterdamse Waterleidingduinen zijn Damherten en zij burlen niet maar knurren. De herten op de Veluwe zijn Edelherten en zij burlen.
 
Met een grote groep enthousiastelingen vertrekken we bij de Oase in Vogelenzang de duinen in om de herten te spotten.
Vriend Gerko leidt ons naar het gebied waar we, als het goed is, de knurrende herten kunnen vinden.
 
(Artikel uit TROUW): De damherten van de Waterleidingduinen leven niet allemaal 'door elkaar'. De oudere, dominante herten - de plaatsherten - leven solitair, al hebben de meeste wel een jonger hert bij zich in de buurt. De jongere mannelijke dieren vormen jeugdgroepen en hindes hebben, samen met hun jongen, kleinere groepen. "De mannen zijn van jongs af aan bezig met het krijgen van een hoge positie in de rangorde. Sta je bovenaan de hiërarchie, dan heb je de meeste kans bij de dames, en daar gaat het immers om. De vrouwen onderling knokken niet”.
 
Het is prachtig weer, het zonnetje komt door, er staat nagenoeg geen wind en iedereen heeft er zin in.
De Waterleidingduinen is een heel ander gebied dan de duinen bij ons.
Allemaal loofbomen, prachtige bekken met helder water wat voor drinkwater zorgt voor Amsterdam e.o. We zien zelfs een grote snoek zwemmen (zie foto) en mooi aangelegde wandelpaden waar geen fietser mag komen.
Helaas wel grote vrachtwagens die daar nodig zijn voor werkzaamheden.
Van het geluid van de vrachtwagens schrikken de herten niet meer, wel nog van mensen.
Af en toe zijn we iemand kwijt die achterblijft om foto's te maken. En dat kun je volop, prachtige paddenstoelen, velden vol met af en toe een hertje ertussen.
Maar nog geen knurrend hert.
 
Wel een zanderig stuk waarin een paar pootafdrukken staan. Een typische bronstkuil. "Aan het begin van de bronsttijd maken de dominante mannen een bronstkuil. Ze graven een ondiepe kuil uit en plassen daar eens lekker in. Dan wentelen ze zich erin zodat ze flink gaan ruiken naar urine en zweet. Vinden de vrouwtjes lekker. Door met het gewei langs de takken rondom te wrijven, brengen ze geursporen aan en ook urine werkt opperbest. Om de hindes te imponeren gaan ze zo'n beetje macho staan, rechtop met de borst vooruit. In de bronsttijd is de nek met adamsappel extra dik, dus ook die gooien ze in de strijd. Tja, en dan is er natuurlijk het knurren, vergelijkbaar met het burlen van de edelherten. Dat klinkt als boeren, ongeveer zó". Waarna een paar merkwaardige diepe keelgeluiden volgen.
 
Na lang wandelen en dieper het bos in horen we in de verte het geluid maar dat duurt maar even.
In een open vlakte zien we enkele herten rustig grazen en zelf eentje in de beek zwemmen naar de overkant.
Op de terugweg ontdekken we dichtbij langs het pad een viertal reeën met een mannetje erbij. En hij geeft zowaar een hele knurrende show aan ons.
Dat is toch nog een cadeautje.
 
In de Oase kon iedereen zijn/haar bestelde pannenkoek of broodje nuttigen en als toetje hebben we nog een wandeling gemaakt over Buitenplaats Leyduin onder leiding van Marjolein. Ook weer een mooi wandelgebied met oude bomen en mooie landhuizen.
Een prachtige wandeldag van ca. 14 km.
 
Tekst: Lia Geurts-Ceelen
Foto's: Joke Rietveld en Marijke Kat